ตอนนี้ผมอายุ 18 ปี ผมเป็นคนมีเพื่อนน้อย ไม่ค่อยอยากคุยกับใคร ชอบอยู่คนเดียว ไม่ค่อยออกไปไหนมาไหน
ผมนอนไม่หลับมา 2 เดือน เพราะจิตจับเพ่งบ่อยมาก หายใจถี่ลึก สมองนึกถึงแต่ลมหายใจ เหมือนกับผมต้องหายใจถี่ลึกตลอกเวลา ทรมานมาก นอนไม่หลับ จนเราร้องให้บ่อยมาก
จนผมบอกแม่ว่าผมนอนไม่หลับ จนแม่ผมบอกว่า ผมอาจจะป่วยจิตเวช
วันต่อมา แม่บอกให้ผมไป รร.จิตเวช แห่งหนึ่ง
ผมก็ไป ผมสมองเบลอๆมาหลาย เซื่องๆซึมๆ
จนหมอเอาใบตรวจโรคซึมเศร้ามาให้ผมติ๊ก
ผลออกมา ผมได้ 25 คะแนน เกินเกณฑ์คนปกติมาเยอะพอสมควร ซึ่งคนปกตินั้น คะแนนจะไม่เกิน 15
จนแพทย์ให้ผมไปพบกับจิตแพทย์ จนถามเรื่องต่างๆ ผมบอกว่า ผมนอนไม่หลับมาหลายคืน ปวดหัวมาก ผมบอกว่าสมองของผมไปจับเพ่งลมหายใจ ทำให้ผมสูดเอาอ๊อกซิเจนเข้าไปลึก หายใจถี่ลึก จนผมนอนไม่หลับ (ซึ่งผมคิดว่าคนหลายๆคน คงไม่เป็นแบบนี้กัน ซึ่งคนที่กำลังอ่านเจ้าของกระทู้นี้ก็อาจจะไม่เคยเป็นเช่นกัน) จึงทำให้จิตแพทย์คนนั้นไม่เข้าใจ กับอาการของผมเลย (ซึ่งคนที่กำลังอ่านกระทู้นี้ก็เช่นกัน)
จนจิตแพทย์คนนั้น ทำหน้างง แล้วก็เปลี่ยนไปถามว่าเครียดอะไรหรือป่าว ผมตอบไปว่า ไม่มีอะไรในหัวให้เครียดเลย ที่ผมนอนไม่หลับ เพราะผมสมองของผมเหมือนสั่งให้ผมหายใจถี่ลึก จึงทำให้นอนไม่หลับ (ซึ่งเมื่อก่อนผมนอนก่อนบะหลับแบบเหมือนหยุดหายใจครับ ซึ่งทำให้ผมนอนหลับสบายมากๆ)
จนหมอถามเรื่องต่างๆ จนผมเล่าเรื่องอดีตที่เลวร้ายมา ตลอดๆที่ผ่านมา
เรื่องอดีตที่เลวร้าย ที่ผมเล่าให้จิตแพทย์ฟังนั้น เป็นเรื่องที่ผมก็ยังคิดอยู่ แต่ก็ไม่ได้คิดตลอดเวลาหรอก หลายวันก็ไม่ได้คิดเรื่องแบบนี้หรอก ครับ
เหมือนผมจะโกหกจิตแพทย์ว่า ผมคิดเรื่องแบบนี้ตลอดเวลาครับ ตอนที่ผมเล่าผมอยากจะร้องให้นะครับ และไม่กล้าสบตาจิตแพทย์นะครับ
จนต่อมาจิตแพทย์ พูดพบกับแม่ผมบอกว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า ให้ยารักษาโรคซึมเศร้า และยาช่วยนอนหลับ
แต่ที่จริงแล้ว สิ่งที่ทำให้ผมเศร้า ไม่ใช่เรื่องอดีตที่เลวร้ายนะครับ
แต่เป็นเพราะการนอนไม่หลับนี่แหละ
เครียด เรื่องเดียวคือนอนไม่หลับ จึงทำให้ผมปวดหัวนี่แหละครับ
พอวันต่อมา ผมไปเรียน แม่ผมโทรไปบอกอาจารย์ที่ปรึกษาว่า ผมเป็นโรคซึมเศร้า
จนบ่ายมา อาจารย์ที่ปรึกษานัดโฮมรูมห้องผม และก็บอกว่า ผมเป็นโรคซึมเศร้า ให้เพื่อนในห้องฟัง
ซึ่งเรื่องนี้ผมไม่ได้บอกเพื่อนในห้องเลย
ตอนนั้นผมเพลียมาก จากการนอนไม่หลับมาหลายคืน จึงทำให้ผมเศร้ามากๆ ตอนที่อาจารย์ที่ปรึกษาบอกว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า อาจารย์ และเพื่อนในห้องบางคนทำหน้าเหมือนไม่เชื่อผมเลย
จนต่อมา เพื่อนในห้องบางคนผมมาพูดกับผมว่า ยี่เหรอว่ะโรคซึมเศร้า5555 หน้าตายังปกติอยู่
จนเพื่อนอีกคนบอกว่า คงเรียกร้องความสนใจแหละ คนโรคซึมเศร้าจริงๆคงต้องร้องให้ เก็บตัว ห่างจากเพื่อน ไม่พูดกับเพื่อนหรอก
ซึ่งตอนนั้น ผมก็ยิ้มตอนคุยกับเพื่อนปกติ แต่จริงๆผมก็ไม่ค่อยจะมีเพื่อนเท่าไหร่
แต่ใครล่ะจะรู้ว่าจริงๆ ผมกลับบ้าน ต้องกลัวการนอนไม่หลับมาหลายคืน ปวดหัว ทรมาน จนบางครั้งร้องให้ เครียดเพราะนอนไม่หลับ จนผมดูเหมือนว่านิสัยของผมคือเวลาผมจะหายใจ จะต้องหายใจแบบสูดอากาศเข้าไปลึกซึ่งสมองของผมสั่งการให้หายใจอย่างนั้นตลอด กว่าผมจะนอนหลับต้องใช้เวลานานมากกกกกกกก
จนตอนนี้ถุงใต้ตาผมบวมมาก
ตอนนี้มีปัญหาจากการนอนไม่หลับมาก จนบางครั้งคิดอยากนอนแบบไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก
เราไม่แน่ใจว่า เราเป็นโรคซึมเศร้า จริงหรือป่าว
เราเป็นโรคซึมเศร้าจริงหรือป่าว (เราไปจิตพบแพทย์มาแล้ว)
ผมนอนไม่หลับมา 2 เดือน เพราะจิตจับเพ่งบ่อยมาก หายใจถี่ลึก สมองนึกถึงแต่ลมหายใจ เหมือนกับผมต้องหายใจถี่ลึกตลอกเวลา ทรมานมาก นอนไม่หลับ จนเราร้องให้บ่อยมาก
จนผมบอกแม่ว่าผมนอนไม่หลับ จนแม่ผมบอกว่า ผมอาจจะป่วยจิตเวช
วันต่อมา แม่บอกให้ผมไป รร.จิตเวช แห่งหนึ่ง
ผมก็ไป ผมสมองเบลอๆมาหลาย เซื่องๆซึมๆ
จนหมอเอาใบตรวจโรคซึมเศร้ามาให้ผมติ๊ก
ผลออกมา ผมได้ 25 คะแนน เกินเกณฑ์คนปกติมาเยอะพอสมควร ซึ่งคนปกตินั้น คะแนนจะไม่เกิน 15
จนแพทย์ให้ผมไปพบกับจิตแพทย์ จนถามเรื่องต่างๆ ผมบอกว่า ผมนอนไม่หลับมาหลายคืน ปวดหัวมาก ผมบอกว่าสมองของผมไปจับเพ่งลมหายใจ ทำให้ผมสูดเอาอ๊อกซิเจนเข้าไปลึก หายใจถี่ลึก จนผมนอนไม่หลับ (ซึ่งผมคิดว่าคนหลายๆคน คงไม่เป็นแบบนี้กัน ซึ่งคนที่กำลังอ่านเจ้าของกระทู้นี้ก็อาจจะไม่เคยเป็นเช่นกัน) จึงทำให้จิตแพทย์คนนั้นไม่เข้าใจ กับอาการของผมเลย (ซึ่งคนที่กำลังอ่านกระทู้นี้ก็เช่นกัน)
จนจิตแพทย์คนนั้น ทำหน้างง แล้วก็เปลี่ยนไปถามว่าเครียดอะไรหรือป่าว ผมตอบไปว่า ไม่มีอะไรในหัวให้เครียดเลย ที่ผมนอนไม่หลับ เพราะผมสมองของผมเหมือนสั่งให้ผมหายใจถี่ลึก จึงทำให้นอนไม่หลับ (ซึ่งเมื่อก่อนผมนอนก่อนบะหลับแบบเหมือนหยุดหายใจครับ ซึ่งทำให้ผมนอนหลับสบายมากๆ)
จนหมอถามเรื่องต่างๆ จนผมเล่าเรื่องอดีตที่เลวร้ายมา ตลอดๆที่ผ่านมา
เรื่องอดีตที่เลวร้าย ที่ผมเล่าให้จิตแพทย์ฟังนั้น เป็นเรื่องที่ผมก็ยังคิดอยู่ แต่ก็ไม่ได้คิดตลอดเวลาหรอก หลายวันก็ไม่ได้คิดเรื่องแบบนี้หรอก ครับ
เหมือนผมจะโกหกจิตแพทย์ว่า ผมคิดเรื่องแบบนี้ตลอดเวลาครับ ตอนที่ผมเล่าผมอยากจะร้องให้นะครับ และไม่กล้าสบตาจิตแพทย์นะครับ
จนต่อมาจิตแพทย์ พูดพบกับแม่ผมบอกว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า ให้ยารักษาโรคซึมเศร้า และยาช่วยนอนหลับ
แต่ที่จริงแล้ว สิ่งที่ทำให้ผมเศร้า ไม่ใช่เรื่องอดีตที่เลวร้ายนะครับ
แต่เป็นเพราะการนอนไม่หลับนี่แหละ
เครียด เรื่องเดียวคือนอนไม่หลับ จึงทำให้ผมปวดหัวนี่แหละครับ
พอวันต่อมา ผมไปเรียน แม่ผมโทรไปบอกอาจารย์ที่ปรึกษาว่า ผมเป็นโรคซึมเศร้า
จนบ่ายมา อาจารย์ที่ปรึกษานัดโฮมรูมห้องผม และก็บอกว่า ผมเป็นโรคซึมเศร้า ให้เพื่อนในห้องฟัง
ซึ่งเรื่องนี้ผมไม่ได้บอกเพื่อนในห้องเลย
ตอนนั้นผมเพลียมาก จากการนอนไม่หลับมาหลายคืน จึงทำให้ผมเศร้ามากๆ ตอนที่อาจารย์ที่ปรึกษาบอกว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า อาจารย์ และเพื่อนในห้องบางคนทำหน้าเหมือนไม่เชื่อผมเลย
จนต่อมา เพื่อนในห้องบางคนผมมาพูดกับผมว่า ยี่เหรอว่ะโรคซึมเศร้า5555 หน้าตายังปกติอยู่
จนเพื่อนอีกคนบอกว่า คงเรียกร้องความสนใจแหละ คนโรคซึมเศร้าจริงๆคงต้องร้องให้ เก็บตัว ห่างจากเพื่อน ไม่พูดกับเพื่อนหรอก
ซึ่งตอนนั้น ผมก็ยิ้มตอนคุยกับเพื่อนปกติ แต่จริงๆผมก็ไม่ค่อยจะมีเพื่อนเท่าไหร่
แต่ใครล่ะจะรู้ว่าจริงๆ ผมกลับบ้าน ต้องกลัวการนอนไม่หลับมาหลายคืน ปวดหัว ทรมาน จนบางครั้งร้องให้ เครียดเพราะนอนไม่หลับ จนผมดูเหมือนว่านิสัยของผมคือเวลาผมจะหายใจ จะต้องหายใจแบบสูดอากาศเข้าไปลึกซึ่งสมองของผมสั่งการให้หายใจอย่างนั้นตลอด กว่าผมจะนอนหลับต้องใช้เวลานานมากกกกกกกก
จนตอนนี้ถุงใต้ตาผมบวมมาก
ตอนนี้มีปัญหาจากการนอนไม่หลับมาก จนบางครั้งคิดอยากนอนแบบไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก
เราไม่แน่ใจว่า เราเป็นโรคซึมเศร้า จริงหรือป่าว